GBritain.net

http://www.gbritain.net

:: Co drugi przechodzień jest duchem
Artyku� dodany przez: Damian (2007-02-12 22:43:23)

Wyspy Brytyjskie są najbardziej nawiedzonym miejscem w Europie, jeśli nie na świecie. Wg niektórych badań aż 80 proc. Brytyjczyków twierdzi, że spotkało ducha przynajmniej raz w życiu.

Międzynarodową reputację miasta, w którym straszy Londyn zyskał w drugiej połowie XIX wieku, za panowania królowej Wiktorii, w czasie gwałtownego rozwoju imperium brytyjskiego. Trwała wtedy fascynacja osiemnastowiecznymi „gotyckimi” powieściami o zjawach i nawiedzonych zamkach oraz komunikacja z zaświatami czyli spirytyzm. W 1862 roku powstał w Londynie ekskluzywny klub The Ghost Club – najstarsza i najbardziej elitarna organizacja tego typu na świecie. Do jej członków należał np. Charles Dickens.

Członkowie klubu spotykali się regularnie, by przedyskutować wciąż napływające zgłoszenia o nowych zjawiskach nadprzyrodzonych, których co roku było od 100 do 150. Członkowie klubu poddawali te doniesienia poważnej, „naukowej” weryfikacji i ok. 10 procent przypadków klasyfikowali jako autentyczne przejawy aktywności sił pozaziemskich. W ciągu pierwszych 100 lat istnienia The Ghost Club zgromadził informacje o 10 tys. nawiedzonych obiektach na Wyspach, z których większość stanowią prywatne domy.

W Londynie roi się na przykład od duchów sławnych postaci historycznych, które w długiej i bogatej historii miasta zamieszkiwały rożne słynne gmachy. Wspomniany już Charles Dickens żywo interesował się duchami, co znalazło odzwierciedlenie w jego twórczości. Od 1843 roku Dickens co roku pisywał wigilijne opowiadania o duchach, publikowane zawsze przed Bożym Narodzeniem. Dickens dotrzymał wierności swoim zainteresowaniom nawet po śmierci. W londyńskim domu pisarza przy Doughty Street (WC1), niedaleko St. Pancras Station mieści się jego muzeum, zaś na ulicy można podobno spotkać jego widmo, ubrane w ciemny surdut i wysoki cylinder – co roku rozpoznaje go kilka osób.

Pisarze, aktorzy, artyści, a przede wszystkim arystokraci i członkowie rodziny królewskiej – wiele nieżyjących londyńskich osobistości odwiedza swoje ziemskie włości. O duchu Anny Boleyn, który jest jednym z najbardziej popularnych widm w Anglii i licznych duchach z twierdzy Tower lub pałacu Hampton Court można nawet przeczytać w niejednym przewodniku. Jeśli wierzyć znawcom tematu, co drugi przechodzień na ulicach Londynu jest duchem…

Najbardziej nieznośne i uporczywe duchy zwie się z niemiecka poltergeistami. Poltergeisty są często hałaśliwe i demoniczne. Z jakiegoś powodu szczególnie upodobały sobie Wielką Brytanię – w pierwszej połowie XX wieku we Francji zarejestrowano ich 58, w Niemczech – 29, za to w UK – aż 375!

Wielu ekspertów w ogóle nie uznaje ich za duchy, definiując poltergeisty jako „siły manifestujące się przez daną osobę”. O ile „prawdziwe” duchy zamieszkują zazwyczaj konkretne obiekty: nawiedzony dom, pałac czy ogród, o tyle poltergeisty koncentrują się zawsze na określonych osobach i są gotowe podążyć za swoimi ofiarami, dokądkolwiek się one udadzą. Od poltergeista zatem nie można uciec, trzeba go przeczekać.

Do najlepiej udokumentowanych przypadków aktywności poltergeista należy głośna w latach 1977-79 sprawa rodziny Harperów z Enfield w północnym Londynie. W niczym niewyróżniającym się domu tej rodziny przez kilka tygodni działy się bardzo dziwne rzeczy. Przemieszczały się meble, z sufitów spadały nieistniejące monety, imbryki na herbatę wędrowały z pokoju do pokoju, a dwie córeczki państwa Harperów były w nocy tarmoszone i wręcz wyrzucane z łóżek przez niewidzialną siłę. Działo się to często w obecności reporterów, którzy napisali na temat tych zjawisk wiele artykułów.

Poltergeisty, choć nieznośne, działają zwykle bardzo krotko. Za to zwykle duchy, spokojne i zazwyczaj nieuciążliwe, są długowieczne, choć nie ponadczasowe. Z czasem nawet bezcielesne zjawy się „zużywają”, starzeją i bledną, by w końcu bezpowrotnie zniknąć. Dlatego właśnie zmniejsza się liczba widm zakutych w łańcuchy, niegdyś częstych bywalców starych dworów, zamków i pałaców. Miejsce upiornie pobrzękujących, zakutych w zbroje rycerzy oraz więźniów lochów zajęły inne zjawy.

Są to coraz częściej środki transportu, np. powozy, dyliżanse i dorożki, a także pociągi-widma oraz widmowe piętrowe autobusy. Londyńskie duchy przybierają zresztą wiele – czasem fantastycznych – postaci, a nawiedzają nie tylko arystokratyczne rezydencje czy lochy, ale także teatry, puby czy stacje metra. Najbardziej znany widmowy piętrus przemierza trasę autobusu nr 7 z 1930 r. Pusty, lecz rzęsiście oświetlony pojazd pędzi w środku nocy w okolicy Cambridge Gardens w North Kensington, by rozpłynąć się nagle w powietrzu po przejechaniu skrzyżowania Cambridge Gardens i St. Mark’s Road.

Do najbardziej dziwacznych duchów Londynu należy tęczowy osioł oraz oskubany i wypatroszony kurczak. Osioł mieniący się kolorami tęczy przechadza się wzdłuż Hyde Lane w podlondyńskim Colindale – nikt nie wie, dlaczego. Historia upiornego kurczaka, który nawiedza Pond Square w Highgate, jest za to dobrze znana, gdyż jest on postacią jak najbardziej historyczną.

Kurczak rozstał się ze światem w pewną mroźną noc, zimą 1625 roku. Sir Francis Bacon, filozof, mąż stanu, empiryk, przemierzał owej nocy Pond Square, rozmyślając nad właściwościami pokrywającego plac białego puchu. W pewnym momencie przyszła mu do głowy myśl, by użyć śniegu do utrzymania mięsa w stanie świeżości, co w tamtych czasach było nie lada problemem.

Sir Bacon, chcąc niezwłocznie sprawdzić swoją teorię, zastukał do najbliższej chałupy, gdzie od starej, ubogiej kobieciny nabył kurczaka. Kobieta ukręciła ptakowi łeb, po czym oskubała i wypatroszyła go, sądząc zapewne, iż dostojny gość chce zaspokoić głód. Sir Bacon wziął jednak kurczaka i powędrował nad pobliski staw, ukląkł na śniegu i zaczął gołymi rekami wypychać śniegiem wypatroszonego kurczaka. Była to być może pierwsza w historii mrożonka.

Niestety, eksperyment miał tragiczne konsekwencje. Sześćdziesięcioletni filozof i były kanclerz Anglii nabawił się ostrego zapalenia płuc i zmarł parę dni później, zaś trzepoczący gołymi skrzydłami duch kurczaka z ukręconą głową zaczął powracać na Pond Square. W Londynie mnóstwo jest starych, pełnych tajemnic domów, zaś za domami leżą równie dziwne ogrody. Pewnie dlatego przykrą lub wstydliwą tajemnicę rodzinną określa się tu mianem a skeleton in the cupboard/closet czyli „kosciotrupem w szafie”.

W polonijnej dzielnicy Ealing przy Montpelier Road pod numerem 16 stał do lat 60. zeszłego wieku ponury, opuszczony dom. Była to budowla w stylu wiktoriańskim, z popularną w tamtych czasach „zamkową” basztą, z której w 1887 wyskoczyła dwunastoletnia dziewczynka, Anna Hinchfield, ponosząc śmierć na miejscu. W 1934 roku z tej samej baszty zrzuciła małą dziewczynkę jej niańka, która następnie sama zabiła się skacząc w ślad za dzieckiem.

W sumie zdarzyło się tam aż 20 samobójstw i jedno morderstwo! Po ostatnim wydarzeniu tego typu, właśnie w 1934 roku, dom został opuszczony. 10 lat później niszczejące domiszcze zwiedzał pewien pisarz. Po zakończonej wizycie wyraźnie wstrząśnięty opowiadał, iż „coś” kazało mu się wspiąć po niebezpiecznych schodkach baszty i namawiało słodkim głosem do skoku przez szerokie okno. W końcu nawiedzony budynek zrównano z ziemią, na jego miejscu wzniesiono w latach 70. blok. Podobno jednak po ulicy Montpelier wciąż błąka się duch małej Anny Hinchfield…

Lokalne administracje budynków mieszkalnych, zarówno w Londynie, jak i innych miastach WB, muszą radzić sobie z lawiną skarg na prześladujące mieszkańców „złe siły” i upiory. Skargom tym towarzyszą często podania o zamianę lokalu na większy lub w lepszej okolicy, nic dziwnego wiec, że zarządy nie zawsze traktują takie prośby całkiem poważnie.

Anna Maria Tuckett

adres tego artyku�u: http://www.gbritain.net/articles.php?id=141