GBritain.net

http://www.gbritain.net

:: Sklonowany problem
Artyku� dodany przez: Damian (2007-12-18 00:54:37)

Około 700 tysięcy osób rocznie pada ofiarami okradania kont bankowych w Wielkiej Brytanii. Wśród nich jest coraz więcej Polaków mieszkających na Wyspach i korzystających z usług brytyjskich banków.

Przeciętna suma pieniędzy, jaka znika z „obrabowanego” konta to 608 funtów. W sumie straty, jakie wyrównują poszkodowanym brytyjskie banki wynoszą ok. 480 milionów funtów rocznie. Skala zjawiska rośnie z roku na rok w zawrotnym tempie. Przez ostatnie dwa lata liczba defraudacji kont bankowych w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych wzrosła o niebanalne 350 procent. Problem ten dotyka także coraz bardziej setki tysięcy polskich emigrantów.

Ofiary
Andrzej zorientował się w poniedziałek wieczorem, że z jego konta giną pieniądze. Około 17.30 wybierał z bankomatu pieniądze i wydrukował potwierdzenie. Wtedy okazało się, że zamiast 1,593 funtów na koncie zostało 95 funtów. We wtorek, o 6.00 rano, w drodze do pracy podszedł raz jeszcze do bankomatu. Na jego koncie było już wówczas tylko 67 funtów. Wtedy chłopak upewnił się w przekonaniu, że coś jest nie tak, i udał się do banku. W czasie rozmowy z urzędnikiem potwierdziły się jego złe przeczucia.

Okazało się, że w ciągu czterech dni z bankomatów na Ukrainie ktoś wyprowadzał jego pieniądze. W sumie zniknęło ponad 1000 funtów.
– W czasie weekendu kupowałem w Londynie garnitur, bilety na metro, płaciłem kartą w restauracji. Na szczęście to wystarczyło, aby udowodnić w banku, że nie mogłem być wtedy na Ukrainie – opowiada Polak.

Z kradzieżą pieniędzy z konta spotkała się również mieszkająca w Londynie Ula.
– Zazwyczaj nie sprawdzam wyciągów przychodzących z banku pocztą. Któregoś dnia chciałam sprawdzić, czy zrealizował mi się czek i przy okazji, zupełnie przypadkiem, zobaczyłam kwotę, której nie rozpoznałam – opowiada dziewczyna.

Kiedy poprosiła konsultanta w banku o wyjaśnienie nieznanej transakcji, dowiedziała się, że ktoś na Ukrainie wyciągnął z jej konta ok. 160 funtów. – Pracownik banku zauważył jednak, że tego samego dnia miałam pobrane pieniądze na terenie Londynu, wobec czego nie miałam możliwości, abym w tym samym czasie korzystała z tej samej karty za granicą – wspomina Polka.

Kartę Uli natychmiast zablokowano, a jej wystawiono specjalny dokument, dzięki któremu mogła pobrać gotówkę w okienku na dowód osobisty.
Przypadki Uli i Andrzeja są tylko „kroplą w morzu” ofiar defraudacji szerzącej się na Wyspach. I choć wielu Polaków po raz pierwszy spotyka się z tym zjawiskiem, rodowitym Brytyjczykom ten nowoczesny rodzaj „zbrodni” jest już dobrze znany. Co gorsza, coraz więcej osób notorycznie pada ofiarami defraudacji.

Do konta Gavina włamano się dwukrotnie. Po raz pierwszy zmiany w swoich oszczędnościach zauważył już w 1997 roku. Kilka tygodni po tym, jak zapłacił kartą za paliwo na małej stacji benzynowej, z jego konta zginęło 260 funtów. Dzięki śledztwu policja szybko trafiła na trop oszusta.

Niestety, jak mówi przysłowie „historia lubi się powtarzać”. Kilka lat później, w lipcu 2006 roku, z konta Gavina znów zniknęły pieniądze. Tym razem stało się to po tym, jak mężczyzna użył karty, aby zapłacić za „zakupy internetowe”. Na wydruku, jaki przysłał mu bank, widniały transakcje wypłaty 750 funtów przez firmę „gamblingową” z Ameryki, z usług której Anglik bynajmniej nigdy nie korzystał.

W czasie rozmowy z funkcjonariuszami banku Gavin dowiedział się, że „bank ma obecnie problemy z centralą telefoniczną w Indiach, w której zatrudnieni pracownicy sprzedają oszustom za łapówki dane osobowe i informacje z kart bankowych. Jednocześnie mężczyznę zapewniono, że bank pracuje nad rozwiązaniem problemu związanego ze skorumpowanymi urzędnikami w Indiach.

Jak się okazało, praca ta nie była jednak skuteczna, bo miesiąc później ofiarą kradzieży padł ojciec Gavina – Merrick. Z jego konta zniknęło wówczas 1800 funtów. Pieniędzmi, jak się okazało, zapłacono za lot do Nowej Zelandii. Do defraudacji ponownie przyczynili się skorumpowani pracownicy centrali telefonicznej banku w Indiach.

Jak się jednak okazuje, również w Anglii nie jest trudno o pracowników gotowych użyć danych klientów do swoich celów. Opłata za bilety wstępu do jednego z londyńskich muzeów kosztowała Mike’a 8000 funtów. Jak wykazało śledztwo, kilka dni po tym, jak Mike zapłacił za bilety, pracownik muzeum kupił sobie za jego pieniądze nową kuchnię.

Mechanizmy defraudacji
Ofiary defraudacji na Wyspach można by wyliczać bez końca. I jak można się tego spodziewać, w miarę jak rośnie liczba poszkodowanych, mnożą się również nowe sposoby rabunku kont bankowych. Do jednych z najpopularniejszych metod kradzieży należy tzw. klonowanie.

Klonowanie, czyli po angielsku tzw. skimming, to metoda stosowana przez „bardziej inteligentnych” oszustów, stąd często określana jest techniką „białych kołnierzyków”.
W bankomacie zostaje zainstalowane specjalne urządzenie, które odczytuje dane z paska magnetycznego na karcie kredytowej, a umieszczona nad klawiaturą kamera nagrywa wstukiwany kod PIN. Wszystko oczywiście dzieje się bez wiedzy ofiary. Do duplikowania kart dochodzi również często w małych sklepikach, barach czy na stacjach benzynowych, w których skorumpowany sprzedawca używa bez naszej wiedzy urządzenia do skopiowania danych z paska magnetycznego.

Następnie na podstawie sklonowanych danych z karty oszuści tworzą replikę karty kredytowej, z której mogą dowolnie wyciągać pieniądze. Szkody finansowe wyrządzone klonowaniem kart wynoszą ok. 100 milionów funtów rocznie.
Innym sposobem przechwycenia danych z karty kredytowej jest również takie ustawienie bankomatu przez oszusta, aby w czasie próby wyciągnięcia gotówki, karta została wciągnięta, potocznie mówiąc „połknięta” przez maszynę.

W czasie tego, zwanego potocznie w języku angielskim card trapping’u, oszust obserwuje z boku zastawioną wcześniej pułapkę, po czym spieszy z pomocą ofierze, namawiając do ponownego wbicia PIN-u przy jego asyście. Kiedy wielokrotne próby odzyskania karty kończą się fiaskiem i zrezygnowany właściciel odchodzi „dając bankomatowi za wygraną”, do akcji wkracza oszust. Przestawia maszynę tak, aby karta wydostała się na zewnątrz, po czym, używając PIN-u, jaki ofiara sama mu pokazała, jest gotowy do wyciągnięcia i wydania nie swoich pieniędzy.

Jednym z narzędzi defraudacji jest także internet. Metodą, która jest niezwykle popularna i przynosi największe szkody jest internetowy rabunek kont bankowych. Straty wynikające z tego rodzaju oszustw wynoszą obecnie ok. 150 milionów funtów rocznie. Tylko w 2006 roku ponad 212 milionów funtów zostano skradzionych z kont bankowych, po tym, jak internauci nieostrożnie użyli kart kredytowych, dokonując transakcji na podejrzanych stronach internetowych.

Do przestępstwa dochodzi zazwyczaj po nieuważnie dokonanej czynności płatniczej za pomocą internetu czy telefonu (tzw. card-not-present CNP). Oczywiście nie każda transakcja dokonana przez internet grozi ryzykiem „wyczyszczenia konta”, niemniej jednak należy dokładnie sprawdzać, czy strony internetowe, na jakich dokonujemy czynności płatniczych, są bezpieczne.

Kluczem do bezpiecznych zakupów w internecie jest używanie stron z tzw. kłódką, na których nie wymaga się autoryzacji osoby trzeciej. Natomiast użytkownika prosi się o podanie hasła zabezpieczającego, którego używa w transakcjach bankowych, dzięki czemu może być dokonana automatyczna weryfikacja informacji z danymi posiadanymi przez bank.

Obok skomplikowanych metod defraudacji, wymagających użycia specjalistycznych urządzeń i oprogramowań, istnieją jeszcze stare sposoby, wciąż popularne w środowiskach przestępczych. Metoda przez ramię, czyli tzw. shoulder-surfing’u, polega na tym, że oszust po prostu obserwuje ofiarę w sklepie, zapamiętując wstukiwany przez nią PIN, po czym najzwyczajniej kradnie jej kartę. Z kartą w ręku i PIN-em w pamięci może teraz sam śmiało ruszać na zakupy.

Karta kredytowa może wreszcie zostać po prostu przechwycona w drodze z banku do mieszkania jej prawnego właściciela. Ta technika, tzw. mail-non-receipient fraud, jest używana wtedy, gdy czekamy na list z banku z nową kartą kredytową. Jeśli koperta wpadnie w niepowołane ręce, może to oznaczać, że przechwycił ją oszust, który rozpracowuje właśnie dostęp do nie swoich pieniędzy. Ryzyko tego sposobu defraudacji istnieje zwłaszcza w domach, w których zamieszkują niespokrewnieni mieszkańcy, dzielący jedną skrzynkę pocztową.

Sposobów na wyczyszczenie konta bankowego jest jeszcze wiele, i im więcej o nich wiemy, tym lepiej dla nas. Co jednak zrobić, kiedy na ratunek jest już za późno, gdy już padliśmy ofiarą oszusta, a na koncie brakuje ciężko zarobionych funtów?

Na ratunek
Andrzej od razu udał się do banku, by wyjaśnić sprawę. Pracownicy placówki powiedzieli mu, że w ciągu kilku dni prześlą dokumenty potrzebne do ewentualnego zrefundowania pieniędzy. Polak jednak uparł się, że nie wyjdzie z banku. Był zdenerwowany i zły, bo wiedział, że zanim pieniądze z powrotem trafią na jego konto, minie kilka tygodni. On tymczasem musi zapłacić za czynsz, kupić bilet miesięczny, no i coś jeść... – Komplet dokumentów przefaksowano więc do siedziby banku i w trybie natychmiastowym zajęto się sprawą – mówi Andrzej. Polakowi kazano je wypełnić, a z menadżerem placówki umówił się, że będzie codziennie rano dowiadywał się telefonicznie o tym, jak idzie „bankowe śledztwo” w sprawie jego konta.

Andrzej poszedł także zgłosić sprawę na policję. Ta jednak nie podjęła żadnych działań, twierdząc, że to sprawa banku, który zresztą jest ubezpieczony od tego typu kradzieży, więc na pewno pieniądze zwróci (w marcu tego roku zmieniło się brytyjskie prawo dotyczące zgłaszania kradzieży pieniędzy z konta, od tej pory to właśnie banki a nie policja są głównymi instytucjami, w których należy zgłaszać podejrzenie o defraudację – przyp.red.).

Pieniądze wróciły na konto Andrzeja po pięciu dniach. – Przez ten czas straciłem mnóstwo nerwów, bo sam starałem się dociec, co stało się z moją kartą. Przypomniałem sobie między innymi, że dwa tygodnie wcześniej kupowałem na małej stacji benzynowej paczkę papierosów – opowiada Polak.

Całkiem możliwe, że to właśnie tam sklonowano jego kartę. Od banku niestety nie dowiedział się, kto i kiedy skopiował jego „plastik”.

Ula również, kilka dni później po zablokowaniu konta, otrzymała od banku formularz do wypełnienia.
– To było kilka pytań: czy ktoś znał mój PIN, czy zgłaszałam kradzież na policję, czy karta była w posiadaniu innych osób itp. – wylicza dziewczyna. Ula wszystko sumiennie wypełniła i odesłała. Po tygodniu przyszedł kolejny list z banku z niemalże identycznymi pytaniami, tylko inaczej sformułowanymi. Po raz kolejny powtórzyła więc procedurę. Po kilku dniach otrzymała ostatni list z informacją, że w ciągu kilku dni pieniądze wrócą na jej konto. Wszystko trwało ok. trzech tygodni. Nową kartę i PIN Polka dostała w ciągu tygodnia od zgłoszenia kradzieży pieniędzy z konta.

Gavin i Merrick otrzymali zwrot utraconych pieniędzy w przeciągu dwóch tygodni. Na zawsze jednak utracili zaufanie do banku, w którym mieli założone konta.

Zaradź złemu zawczasu
Ze względu na olbrzymią skalę zjawiska defraudacji pieniędzy w Wielkiej Brytanii, obecnie działają liczne instytucje udzielające porad zarówno ofiarom defraudacji, jak i tym przezornym, którzy chcą wiedzieć, jak uniknąć rabunku.

Cardwatch to inicjatywa brytyjskich banków mająca na celu uświadamianie ludziom niebezpieczeństw defraudacji kart i kont bankowych. Na stronie internetowej Cardwatch Site eksperci radzą miedzy innymi, by regularnie sprawdzać stan konta i porównywać wydruki wypłat bankowych z zestawieniem transakcji przysyłanych przez bank.

Jeżeli pojawiają się jakiekolwiek wątpliwości odnośnie wypłat, należy natychmiast zgłosić się do banku. Podobnie, jeśli termin oczekiwania na nową kartę kredytową bardzo się przedłuża, należy powiadomić o tym bank, bo całkiem możliwe, że korespondencja z nową kartą trafiła w niepowołane ręce. Kiedy już otrzymamy nową kartę, musimy od razu ją podpisać, a starą przeciąć w miejscu paska magnetycznego.

Mark Bowerman z APACS (The UK Payment Association), zajmującej się problemami defraudacji, mówi również o konieczności zachowania jak największej dyskrecji przy używaniu PIN-u podczas transakcji wypłacania pieniędzy z bankomatu lub płacenia kartą w sklepie. Wszelkie informacje o koncie bankowym i karcie kredytowej powinny być także przechowywane w bezpiecznym miejscu. Najlepszym rozwiązaniem jest zapamiętanie PIN-u niż zapisanie go na kartce.

– Niestety, kardynalnym błędem wielu ludzi jest noszenie kartki z PIN-em w portfelu. W takim przypadku wystarczy kradzież portfela, by złodziej używając karty z PIN-em, wyczyścił konto – ostrzega Bowerman. – Równie ważne jest zachowanie specjalnej ostrożności przy wstukiwaniu PIN-u do urządzeń płatniczych. Niezależnie od tego, czy używasz karty płacąc za drogą kolację w restauracji, czy kupując bułki na śniadanie, wskazane jest dyskretne przysłonienie wstukiwanych numerów drugą ręką – dodaje.

Jeśli jednak na ostrzeżenia jest już za późno i właśnie spostrzegłeś, że z konta zniknęła wypłata, powinieneś natychmiast poinformować o tym swój bank. Jak zapewnia Bowerman, większość banków powinna zrefundować nasze straty.

Dorota Bawołek

adres tego artyku�u: http://www.gbritain.net/articles.php?id=177